Konuşacak birini arıyorum, sorunlarımı anlatabileceğim ve buluyorum sorun burda yok, ama bir bakıyorum ki anlatacağım şeyler o kadar birikmiş ki, başlayacak nokta bulamıyorum. Sonra diyorum ki ''ben sorun dinlemeyi severim önce sen anlat.''
Hoşlandığınızı veya sevdiğinizi söylemek zordur. Rahat saçmalarsın, rahat konuşursun ama o an, o iki kelime ağzından bir türlü çıkmaz. Çünkü bütün bir geceyi uykusuz geçirmene sebep olan şeyleri bir nefeste anlatmak kolay değildir. Göğüs kafesimi zorlayan duyguları anlatmak isterdim ama kelimeler o kadar güçlü değiller. Yazıyorsun onu anlatmak için. Hiçbir kelime, hiçbir sözcük ifade edemiyor içinde yaşadığın o fırtınayı. Sarılmak istiyorsun sadece. Sarılarak anlatmak istiyorsun her şeyi. Bazen de susarak anlatırsın aslında her şeyi. Susarsın, ağzından tek bir kelime çıkmaz. Boğazında düğümlenir, kalır orda. Çıkmak için can atar ama çıkamaz işte, kalır orda hep. Birine tüm geçmişini anlatmak, seni seviyorum demekten daha zordur aslında. En çok birine baştan sona kendini anlatmak istiyor insan. Bir daha kimseye kendini anlatmak zorunda bırakmayacak birine. Kendini insanlara anlatmak çok zor ya. Ben, beni anlamanızı beklemiyorum. Bedavadan tribe giriyorum sizin yüzünüzden. Neyse, kendinize iyi bakın, üzmeyin kendinizi değmeyecek insanlar için,
