Haykırmak istersin, haykıramazsın. Fısıldamak istersin onu bile yapamazsın. Bu durumda bence yapılması gereken ilk önce ''bir tek ben mi yalnızım ya, olabilir'' diye düşünmek, ardından derin bir nefes alıp ''söylesem ne kaybederim ki'' diyip, ince ayar hesaplara başlamak ve hazır replik çalışması yapmaktır. Ha bide istediğiniz kadar hazır replik çalışması yapın, onun karşısına geçtiğinizde gerçekten bişeyler hissediyorsanız, kafanızdaki her şey silinecektir, emin olun. -tecrübeyle sabit-. İnsan, hislerinde mantık ararsa eğer kaybediyor, gerçekten. Bir satranç oyuncusu gibi aslında. O bana bunu yaparsa ben böyle yaparım, o bana şu hamleyi yaparsa ben daha çok yakınlaşırım gibi düşünürsen, kaybediyorsun. Yıllar sonra bir köşede keşke olarak kalacağına söylemek daha iyidir bence. Birde güvensizlik konusu var. İki ihtimal. Ya kendine güvenmiyorsundur ya da söylemeyi düşündüğün kişiye. Kendine güvenmiyorsan söyleyemezsin çünkü, duygularından emin değilsindir, kabul edilmemekten korkarsın, onunla konuşmak yeter, fazlasını istersin ama aranızın bozulmasından korkarsın. Söylemeyi düşündüğün kişiye güvenmiyorsan söyleyemezsin çünkü, onun ne düşündüğünden emin değilsindir, onun söylediği her şeyi, ağzından çıkan harfleri bile üzerine alınırken o seni umursamaz. Aslında kadınların çoğu, bunu söyletene kadar kırk takla atıyor, sonuçta egoları tatmin oluyor. Sevdiğini söyledikten sonra da bir ilgisizlik bir vurdum duymazlık bir kendini bırakmışlık tribi oluşuyor. ''nası olsa beni seviyor, ben buna ne yapsam alttan alır artık.'' diye düşünüyor. Ama nah alttan alır, nerde öyle saf erkek.
Her şeyi bir cümle özetliyor aslında, ''insan utanıyor işte!''. Kendinize iyi bakın, üzmeyin kendinizi değmeyecek insanlar için,
